نميدونم چرا

نمیدونم چرا دیگه نمیترسم

نمیدونم چرا نسبت به زندگیم بی تفاوتم

نمیدونم چرا خودم خودمو نمیشناسم

نمیدونم چرا نمیدونم عاقبتم چیه.

نمیدونم چرا بی گدار به آب میزنم

نمیدونم چرا دیگه چیزی واسم اهمیت نداره.

زندگیم شده سوالای بیهوده و کلنجار رفتن مدام با خودم.

دیگه تنها شخص مهم زندگیم که خیلی بهش اهمیت میدم تو آینه س

دیگه چیزی واسم اهمیت نداره.

دیگه جای قدم زدن و زمزمه کردن 

میدوم و بلند فریاد میکشم.

تمرکزم رو از دست دادم ولی هنوز هدف دارم .

همیشه با هدف میشه تمرکز کرد

با یه انرژی شدید و احساس موج های دور و بر . بازی با ذهن و دیدن بُعد های دیگه ، با نگاه دیگه.

هدف دارم اما نمیتونم تمرکز کنم یعنی بدترین حال ممکن.

و در آخر هم اینکه ، دیگه هیچ چیز واسم تعجب نداره واسه هرچیزی هی علامت تعجب نمیاد بالای سرم .

چیزای عجیب غریب این روزا زیاد دیدم 

دیگه عادی شده.

اگه قراره کسی بتونه سر بعضی چیزا نامردی کنه منم میتونم.

بار ها اینجا گفتم بازم میگم من فقط با تحقیر شدن و کوچیک شده بزرگ میشم.

چون همیشه خلاف باب میل همه بودم 

ولی همه چی خوب پیش میره و همه چی میشه به نفعم.

چون بلدم زود مود عوض کنم ! 

بستگی داره چی گوش کنم.

میتونم الان پا شم بندری برقصم یا بشینم از بدبختیام بگم.

بستگی داره چی گوش کنم.

منو موزیک عوض میکنه نه نصیحت